Rozdział 1

Biegłam.

Nie mogłam już złapać tchu, ale dalej biegłam.

Jak najdalej.

Moje płuca pożerały języki ognia. Nogi plątały się, uginały pod ciężarem ciała, które zdawało się ważyć o wiele więcej niż powinno. Czułam pod skórą smród mokrych liści, a w ustach sączył się metaliczny posmak krwi. Wirowało mi w głowie. Gałęzie szarpały moje ubrania, porywając je na strzępy. Drzewa odbijały mnie od siebie jak piłeczkę do ping ponga.

Wtem, znikąd, pojawiła się przepaść. Rozejrzałam się dookoła, ale nie było sposobu, by stamtąd zwiać. Wiedziałam, że mnie dopadnie. Oddech był płytki i nierówny. Zaczęłam się trząść i na darmo szukać drogi ucieczki. Poczułam jak otula mnie czarny dym. Krztusiłam się łzami, które strumieniami rzeźbiły na moich policzkach kryształowe tory. Z ust wybrzmiewał szloch, ostatnie wołanie o pomoc.

Na próżno.

Był blisko.

Resztkami sił zacisnęłam dłonie w pięści. Gdzieś w gardle błąkał się krzyk, któremu nie pozwoliłam wybrzmieć. Złapał mnie. Silne ręce chwytały moje ramiona. Zupełnie bezmyślnie, zapragnęłam się odwrócić.

I wtedy.

Obudziłam się. Za każdym razem koniec snu był taki sam. Już miałam stanąć twarzą w twarz z moim koszmarem, ale budziłam się.

Moje ciało było zwinięte w kulkę, mięśnie zastygły w uścisku i nie potrafiłam ich rozluźnić. Wzięłam kilka głębszych oddechów i złapał mnie skurcz w łydce, którą kurczowo przyciskałam do klatki piersiowej. Rozmasowałam ją nieumiejętnie. Podniosłam się z trudem z łóżka i dopiero wtedy poczułam krople potu ściekające po moim karku. Przetarłam go suchym nadgarstkiem. Musiałam wziąć prysznic. Wskazówki zegara pokazywały za pięć siódmą. Obudziłam się równo pięć minut przed budzikiem.

Jak zwykle zresztą.

Przesuwałam szczupłymi palcami po grzbietach książek, które równo stały na bukowym regale. Wyciągnęłam te, które były potrzebne na zajęcia i zeszłam na dół, do kuchni.

David jak każdego ranka robił sobie śniadanie. Jeżeli można było nazwać to śniadaniem. Wepchnął garść płatków owsianych do buzi, popijając je zimnym mlekiem prosto z kartonu. Wytarł wąsy z mleka rękawem czerwonej, poplamionej bluzy.

- Dzień dobry - powiedziałam ospałym, nieco zachrypniętym jeszcze głosem. Dopiero wtedy zwróciłam na siebie jego uwagę.

David zmierzył mnie spojrzeniem, jak zwykł robić to każdego ranka.

- Rose. Wyglądasz paskudnie - powiedział wreszcie.

- Ciebie też miło widzieć - odpowiedziałam, uśmiechając się kącikiem ust. - I nie, dziękuję, nie mam ochoty na śniadanie. Nie musisz mnie dzisiaj podwozić do szkoły, bo Josh będzie za dziesięć minut, ale miło z twojej strony, że pytasz.

- Wiesz co się robi w nocy? Z reguły śpi. Podpowiadam, w razie gdybyś zapomniała.

- Cieszę się, że mogę na ciebie liczyć. Jesteś jak zwykle niezastąpiony. - Uśmiechnęłam się do niego przekornie.

Całą noc męczył mnie ten sam koszmar. I nie był to pierwszy raz. Już od miesiąca nawiedzały mnie podobne sny. Tłumaczyłam to tym, że wraz z rozpoczęciem maratonu koszmarów, rozpoczęła się również szkoła. Więc prawdziwy koszmar przeżywałam dopiero za dnia. Nic dziwnego, że wyglądałam jak upiór.

Zerknęłam ukradkiem w stronę salonu, gdzie na kanapie spała ciocia Anna. David najwyraźniej przyłapał mnie na tym, bo odezwał się chrapliwym głosem:

- Wróciła w nocy, pewnie obudzi się dopiero jak wrócisz ze szkoły. Nie licz na ciepły obiadek - mruknął półgębkiem.

David niańczył ciocię Annę od kiedy był małym dzieciakiem. Na pewno czekał na nią aż wróci późno w nocy, żeby dać jej reprymendę, ale kiedy zszedł do salonu. zastał ją śpiącą w ubraniach na kanapie, więc jedynie przykrył ją kocem i pozwolił spać.

Ciocia Anna była dobrą kobietą. Z charakterem. Zawsze wiedziała co powiedzieć, ale nie można było na nią liczyć. Mimo starań, nie sprawdzała się w roli matki. Uwielbiała mężczyzn, często ich wymieniała, eksperymentowała z nowymi, zapraszała ich do domu. a jeżeli tylko nie byli żonaci - co zdarzało się rzadko - spędzała noce w ich mieszkaniach. Mimo to, w South Lake była szanowaną kobietą, jej zdanie się liczyło. Bo oprócz tego, że była bardzo piękna, dużo podróżowała i miała wiedzę o świecie, która podniecała miejscowych, dla których całym światem było South Lake.

David od zawsze był jak mój starszy brat. Kiedy byliśmy dziećmi, ciocia Anna na czas podróży często zostawiała go pod opieką moich rodziców, którzy mimo tego, że mieli mnóstwo pracy, zawsze potrafili znaleźć dla nas czas. Wiedziałam, że ich śmierć dotknęła jego równie mocno jak mnie.

Josh podjechał pod Late Avenue punktualnie. Usłyszałam przyjemny warkot silnika jego gruchota pod swoim domem. Wybiegłam na werandę, wiążąc po drodze niesforne, błądzące przy twarzy kosmyki włosów w kitkę. Autem trzęsła piosenka jego ulubionego zespołu. Kiedy tylko pojawiłam się w zasięgu jego wzroku, ściszył muzykę i przywitał mnie swoim perłowym uśmiechem. Nikt nie potrafił uśmiechać się tak jak on. Wyszedł z samochodu, przycisnął swoje gorące dłonie do moich bioder, łagodnie podwijając przy tym moją morelową bluzkę. Oparłam się o tapicerkę jego samochodu, pozwalając, by przez uśmiech przycisnął swoje mokre, miękkie wargi do moich i złożył na nich słodki pocałunek. Wplotłam palce w jego blond czuprynę.

Otworzył przede mną drzwi do swojego fiata, którego traktował jak własne dziecko. Rok wcześniej nawet przyłapałam go na tym, że kiedy robił przegląd w warsztacie ojca, w którym pracował, mówił do tego rzęcha z 89 roku.

Lubiłam obserwować go podczas gdy prowadził. Skupiał się na tym niekiedy tak bardzo, że ściskał wargi w cienką kreskę, żeby po chwili znowu powróciły do swojego normalnego, pełnego kształtu.

Josh nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak seksownie przy tym wyglądał.

Wjechaliśmy na parking naszego liceum. Spojrzałam zatrwożonym wzrokiem w jego oczy w kolorze dębowych liści.

- Dasz radę - szepnął i delikatnie uścisnął moją dłoń, która w porównaniu do jego dłoni była maleńka i krucha.

Pocałowałam go w kącik ust.

- Wiem - odparłam. Chociaż wcale tak nie było. Nie chciałam znosić więcej sekretnych spojrzeń i szeptów w miejscach, w których się pojawiałam. I nie miałam ochoty udawać, że wszystko było w porządku, kiedy wcale nie było.

Wyszliśmy z samochodu i ruszyliśmy w stronę budynku szkoły, trzymając się za ręce. Ciągle czułam na sobie czyjeś spojrzenie. Josh ściskał moją dłoń mocniej za każdym razem, kiedy poczuł wlepiające się w naszą parę ślepie gapiów. Tylko że oni wcale nie patrzyli na nas. Oni patrzyli na mnie.

Ellie wepchnęła do szafki sfatygowany papierek od batonika niskokalorycznego. Wszystko co jadła Ellie było niskokaloryczne i nie znałam osoby, która miałaby większą obsesję na punkcie kalorii co Ellie.

- Starzy mnie zamordują. Wbiją na jakiś pal, żebym powoli wykrwawiła się na śmierć. Albo nie, gorzej, zrobią sobie konto na Facebooku i zaproszą mnie do znajomych. - Blondynka grzebała w tonie papierów, które walały się w jej szafce. Nie mogłam się powstrzymać od śmiechu, kiedy wszystkie z hukiem spadły na ziemię. Przyjaciółka skarciła mnie spojrzeniem nieznoszącym sprzeciwu, więc przykucnęłam obok i zabrałam się za zbieranie dokumentów z ziemi.

- Poprawisz to, nie przejmuj się - usiłowałam ją pocieszyć.

- Jeżeli nie zaliczę łaciny, wywalą mnie z domu i nakażą spać na wycieraczce. Jak psu.

- Dramatyzujesz...

- To wszystko przez tę idiotkę Stacey - warknęła do siebie, ignorując co mówię.

Rodzice Ellie byli lekarzami i taką samą przyszłość wybrali dla niej. Nie miała w tej sprawie nic do gadania. Kiedy tylko jej siostra Stacey dostała się na medycynę, oczekiwania rodziców Ellie wzrosły. Stacey zawsze stawiała wysoko poprzeczkę. Była szóstkową uczennicą, a szkołę średnią ukończyła z wyróżnieniem i bez problemu dostała się na medycynę do najlepszej stanowej uczelni. A Ellie nigdy się nie wyróżniała. Właściwie to nie była nawet przeciętna. Ledwo dawała sobie radę. Dlatego ciągle była w cieniu siostry.

Nagle, z głębi korytarza dobiegł do moich uszu pisk. Jakby ktoś pocierał sztućcem o talerz. Poczułam ciarki na plecach. Skrzywiłam się.

- Co jest? - zapytała Ellie, widząc moją minę.

- Słyszałaś to?

- Chodzi o chłopców? Pewnie są już w szatni i drą się jak banda niedorozwiniętych małp.

- Nie, nie o to mi chodzi - odparłam. - Nieważne, musiałam się przesłyszeć - dodałam szybko. - Idziemy?

- Idziemy.

Wyszłyśmy na  parking, gdzie miałyśmy czekać na chłopaków, którzy wracali z treningu. Ludzie gromadami wychodzili ze szkoły. Nieustannie męczyło mnie nieodparte wrażenie, że ktoś nas obserwuje.

- Muszę się położyć, zaczynam już powoli świrować - powiedziałam do przyjaciółki, przyciskając palce do skroni. Bolała mnie głowa, ciągle słyszałam jakieś skrzypienie.

- Co mówiłaś? - Ellie jak zwykle będąc na swojej planecie, zignorowała co mówię. - Nie odwracaj się. W samochodzie za tobą siedzi obłędnie przystojny facet i gapi się na mnie - powiedziała, a w jej głosie iskrzyła ekscytacja. Nie, nie iskrzyła. Ona z niej eksplodowała.

- Co? O czym ty... - Już chciałam się odwrócić, ale przyjaciółka mocno szarpnęła mój nadgarstek.

- Powiedziałam chyba, żebyś się nie odwracała - zgromiła mnie spojrzeniem. - Skąd on jest? Pierwszy raz go tutaj widzę - szepnęła, starając się powstrzymać uśmiech. Widziałam w jej spojrzeniu, że najchętniej rzuciłaby się na niego i rozszarpała mu ubrania. Patrzyła na niego jak na zdobycz. A Ellie zawsze dostawała to czego chciała. Zwłaszcza jeżeli chodziło o chłopaków. - Na pewno nie chodzi do naszego liceum.

W tym momencie Josh z Harrym wjechali na parking i ich samochód zatrzymał się tuż przed nami. Skorzystałam z tego, że chłopcy wytrącili z uwagi Ellie i spojrzałam się za siebie. W czerwonym cadillacu siedział brunet. Był ubrany w skórzaną kurtkę. Jego ręka nonszalancko zwisała z drzwi samochodu. On się na nas nie patrzył.

Gapił się.

Wprost na mnie.

Mimo uszu słyszałam głos Ellie, która ganiła chłopaków za to, że prawie nas rozjechali. Wsiadała do auta, a ja nie mogłam oderwać wzroku od bruneta. Jego oczy były ciemne, prawie czarne i bardzo duże, w kształcie migdała. Zatopiłam się na chwilę w ich ciemności. Złapały mnie całą. Byłam w nich uwięziona. Głębia jego wzroku pochłaniała mnie, zaczęła mnie powoli pożerać, po kawałku.

Głos przyjaciółki wyrwał mnie z transu:

- Rose?

I wtedy, nagle, usłyszałam w głowie pisk. Jakby coś na wskroś przeszyło mój umysł. Złapałam się za głowę i upadłam na ziemię. Był nie do zniesienia. Z moich płuc wyrwało się niekontrolowane, dzikie wycie. Poczułam, że moje dłonie robią się mokre. Zapach krwi drażnił moje nozdrza. Znikąd pojawili się ludzie ze szkoły. Stali nade mną, mówili do mnie.

Czy oni nic nie słyszą?

Josh wykrzyczał moje imię. I wtedy wszystko ucichło.

Spojrzałam w stronę czerwonego cadillaca. Przez gąszcz nóg stojących przy mnie prawie nic nie widziałam. Przyjrzałam się dokładnie, samochodu już nie było.

Leżałam skulona na parkingu. W głowie ciągle majaczył dźwięk skrzypiącego szkła.

Zobaczyłam swoje dłonie oblepione krwią i straciłam przytomność.

___________________________________________________________________________________

Hejka! :)

To taka cząstka mnie, którą chcę Tobie ofiarować.

Proszę o komentarz. Chciałabym wiedzieć czy Ci się podoba. :)

Buziaki, Lenka.